1 tomaat voor de tekst (waarover gaat dit in godsnaam)? 1 tomaat voor de muziek (muzak). 1 tomaat voor de belichting (veel te veel gedoe). 1 tomaat voor de scenografie (saaier dan saai). 1 tomaat voor de regie (hoe slaap ik op toneel, hoe neuk ik op toneel, hoe rijd ik op een brommer op toneel). 1 gouden tomaat voor het geheel.

Afgaande op Willem en Brenda, de echtelieden in Eden, valt er in Dublin en Crooswijk nog wel wat te emanciperen. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat de Ierse auteur al een Ibsen revisited is. Maar dat wordt helemaal goedgemaakt door een sterke namaak-macho Willem (Billy) van Xander Straat (één gewei). En zeker door een fenomenale Ariane Schluter. Haar Brenda stáát er - dromend, kwetsbaar, hoopvol, ontroerend, onmachtig, treurig, zuipend en meeslepend. Prachtig.

Wat een straf. Nog nooit een voorstelling gezien die zo traag is. Een uitverkochte zaal (dat dan weer wel) vol met grijze dakduiven, (niets tegen onze oudere medemens) dus niets anders dan gekuch en gehoest. Dan de prestaties van de acteurs. In 1 woord matig, wat zeg ik, erg matig. Kortom geen aanrader. Ik was erg opgelucht dat deze marteling voorbij was.

De Arabische Nacht speelt zich af op een hete juni-vrijdagavond in een flatgebouw. Drie mannen en twee vrouwen vertellen solerend hun oppervlakkige en banale waarnemingen en dromen en laten zien dat die moeiteloos kunnen leiden tot extreme gedachten en daden. Niet niks dus. Origineel bedacht. En in aanleg heel boeiend. Goeie cast ook. Geen moment verveeld. De moeite van de reis waard. Maar met kanttekeningen. Soms moest ik op de verkeerde momenten lachen (om Steve Hooi). En ik heb wel even gedacht dat ‘t allemaal wat erg schematisch was. Ook kreeg ik soms de indruk dat Purmerend niet iedereen maximaal inspireerde. Maar dat zal straks in Eindhoven, Roosendaal, Goes en Gouda vast helemaal anders zijn.

Filosofisch/psychologiesch gewauwel, waar bovendien geen touw aan vast te knopen is. Het verhaal wordt aan het begin op een scherm getoond, anders weet je helemaal niet waarover het gaat.

Wat een mooie beeldende tekst. Wat is de mens toch eigenlijk klein en nietig. Dat gevoel bekroop mij echt op het moment dat personage Johan zich zo boven de werkelijkheid verheven voelde dat hij de wereld moest helpen en daar naar handelde. Wat speelde de mannen in dit stuk ontroerend, gelaagd en kwetsbaar. Het personage Amby had van mij wel wat grilliger gespeeld kunnen worden. Dit was mij iets te lijzig en te veel van hetzelfde. Het licht vond ik conceptueel maar op sommige momenten zeer treffend dat je echt de uren aan je voorbij zag gaan. De muziek was beklemmend vooral door het gefluister. Met andere woorden wel een voorstelling waar meer over te vertellen is dan een woord. In ieder geval is dit geen bagger voorstelling.

Helemaal naar Maastricht geweest voor deze voorstelling! Wat gezien mijn woonplaats indrukwekkend is. Ik wilde nog wel eens wat zien van Olivier Provily, vanwege een eerdere voorstelling die ik totaal niet begreep, maar die toch bleef hangen. Bij ‘La Voix Humaine’ werd echter een erg begrijpelijke tekst gebruikt (van Jean Cocteau), en die raakte mij direct en diep. De hoofdpersoon is verlaten door een man in de tijd dat het boek ‘Women who love too much’ nog niet bestond, en Dr Phil ook niet. Pijnlijke herkenning van door het stof gaan voor de liefde, en liegen om leuker over te komen. Dit allemaal door de telefoon.
Tomaat voor de drie musici, ik vond dat ze niet veel toevoegden. Ze zaten er ook niet theatraal bij, zogezegd. Beetje om zich heen kijken, enzo. Jammer.

Baggertekst. Mooi spel.

Was zeer onder de indruk van deze voorstelling. Goed gespeeld en mooie beelden via video die aansluiten bij de voorstelling. Knap om zo een allerdaags thema op een zo verrassende manier te brengen. Top!

Goed ik kan me voorstellen dat het leuk is om met je vader of met je dochter op de buhne te staan, maar moet het dan ook daarover gaan? Gooi het liever helemaal op de terugblik en toekomstblik op de toneelwereld….
Het was nu te oud hollands kneuterig, want me deed denken aan een stukje op een willekeurige trouwerij. Jammer met wat scherpere zelfspot en puntiger dialogen had dat zeker niet gehoeven.