Ik schrijf deze zeer laat maar het is vakantie.
In m’n boekje staat:
Maarten Westra Hoekzema en Carl von Winckelmann lezen teksten in een totaal onaangepast café van de Beursschouwburg (tomaat).
- Maarten Westra Hoekzema: tekst over misbegrepen genie en de wereld, fijne tekst, rake beschrijvingen, soms wat onverstaanbaar.
- Carl von Winckelmann: eerstejaars (!) van het Rits,cabaretachtige tekst vol met opsommingen, spreekt het publiek rechtstreeks aan, zeer sterk.
Als dit de nieuwe tekstschrijvers zijn: ahoi, mooie toekomst.
En ik beloof plechtig volgende minirecensies tijdig te schrijven zodat ik duidelijker kan zijn.

Twee prinsessen wachten op een prins. Natuurlijk. Deze voorstelling loopt over van de cliches, en dat is heerlijk. We maken een kwartier mee van dit lange wachten dat nooit zal stoppen. En het duurt al zo lang, dat zien we aan de prachtige vieze jurken en de ingesleten patronen.
Deze fijne voorstelling is gemaakt door Lieke Benders en Eva Zwart, ze zijn een goed team. De voorstelling loopt over van mooie en hilarische vondsten. En oja, het is een locatievoorstelling, het speelt rondom een heel oud verdedigingswerk in Sittard. De meiden hebben daar mooi gebruik van gemaakt.

Spanga is een zomerklassieker geworden. Ver van de Randstad, op een drassig weiland, met picknickende mensen voor aanvang van de voorstelling, in een iets te warme tent en een entree die dit jaar ( althans via ingang 3) halsbrekend is voor lange of bejaarde bezoekers. Buwalsky, a road opera - met niet al te prikkelende muziek en een niet al te fascinerend verhaal over de op soapster Lada verliefde eenzame ziel, die moeiteloos over de grens tussen werkelijkheid en schijnwereld pendelt - is briljant in elkaar gestoken (door Corina van Eijk, neem ik aan). Naadloos gaan telkens de (tien) gespeelde en (tien) gefilmde scenes in elkaar over. Het blijft adembenemend perfect tot het eind. Me dunkt dat een paar vaderlandse toneelgezelschappen hier iets zouden kunnen leren.

Ik hoorde van de koningskinderen via een bekende van me, ook hoorde ik dat ze al een aantal jaren eerder, zap moliere en shakespeare hadden gedaan. Nou dus ik ging vol enthiosiasme de voorstelling van zap grieken in. En wat een geweldige voorstelling zeg, ik heb me in die 35 min helemaal in een scheur gelachen om al die grappige woordspelingen en de leuke sketches. In een woord geweldig en dan te bedenken dat ze allemaal fantastisch kunnen spelen maar dat ze ook nog zo iets in elkaar hebben gezet. jeetje, ik was na de eerste keer zo gemotiveerd, ik moest en zou alle sketches gezien hebben, dus ik ben net zoveel keer gegaan tot ik ze bijna allemaal had, en ja ik mis er nog steeds een paar dus parade, zap grieken Amsterdam ik kom weer hoor!
maar het decor met de draaiend schijf vond ik al geweldig en dan ook nog die miss verkiezing met Aphrodite, pallas Athene en hera, helemaal geweldig, hoe verzinnen ze het!!!!!
hahahahaha
Na dit moordende tempo moest ik na de voorstelling ff bijkomen met een glaasje cola.
Wat fantastisch!
Zap grieken, Efcharisto!

De Parade was langzaam af aan het zakken naar een bedenkelijk tieten-kontniveau. Deze voorstelling ontstijgt dat meer dan een beetje. Mooi toneel, zonder lach om de lach alleen. Het gevaar bestaat dat met een paar flessen rose de voorstelling te subtiel is (vooral in Amsterdam, waar de consumptie al jaren onveranderd hoog ligt- het drinken wordt zo lijkt het wel hinderlijk gestoord door al die voorstellingen). Het lijkt dan ook verstandig om niet de laatste voorstelling op de avond af te wachten.

De sfeer is weer goed, de picknick ook en zelfs het weer werkt mee. Theater in het Amsterdamse bos dus. Prima omstandigheden voor een leuke avond dus. De voorstelling is echter een stuk minder. Het ligt zeer zeker niet aan de acteurs, die spelen sterk, het verhaal is echter slap, er zit geen enkele ontwikkeling en diepgang in en de liedteksten lijken werkelijk op een achternamiddag geschreven te zijn. Het is zomeravondtoneel, dus ach… wel een leuke avond gehad.

Het decor was al indrukwekkend. Niet vanzelfsprekend in een openluchttheater. Grote betonnen muren met katten erop. Er waren zo’n tweeduizend mensen: tweeduizend lachen en tweeduizend zuchten. Maar het Theater Het Amsterdamse Bos heeft het voor zo’n groot publiek waar weten te maken: wat een mooie voorstelling. Goed spel, mooie kostuums, onherkenbare dubbelrollen en een geweldige band. Een tomaat voor de liedjes die matig waren. Ze deden de zangstemmen van de acteurs niet goed uit de verf komen. Maar verder: top. Je waande je in een modern Egypte met Romeinse invloeden.

Geweldige voorstelling over het zoeken naar dingen die je kwijt bent geraakt én over hoe mensen met elkaar omgaan. De acteurs hebben er zichtbaar plezier in. En het publiek ook. Herkenbare onderwerpen en een verrassend en mooi slot. Met name voor dat laatste een groot applaus. Feel good voorstelling mét boodschap. Hoera!!

Het was een ontroerende voorstelling. Heel sprekend, goed samengesteld met een afwisseling van video, muziek, beweging, dans, acrobatiek, zingen, praten … Het mooiste vond ik de verbeelding van de emotie (gekrenkt door kwaadsprekerij door je beste vrienden) door beweging. Ik was er helemaal stil van. Mooie muziek ook. Heel inspirerend!

Gewoon erg leuk. Overdreven nichtengedrag en -humor, fantasie. Ik heb me enorm vermaakt. Past goed op De Parade.