De Koopman van Venetië maar dan anders. Shakespeare komt zelf uitleggen hoe het ook alweer zat met die klassieker maar dan gaat het verder in Amsterdam (-west?). Justus van Oel schreef niet alleen een lesje in theatergeschiedenis maar ook een cursus politiek bewustzijn en dat bedoel ik in de meest positieve zin, dus zonder opgeheven vingertje. Hij speelt met vooroordelen en verwachtingen en hij houdt het toch spannend tot het eind.
De acteurs zijn geweldig, zeker Mirjam Stolwijk die in haar slotmonoloog bijna gaat hyperventileren. Ze combineert emotie en passie met humor en overdrijving en dat maakt het des te sterker.
Een aanrader!

We hebben genoten van de voorstelling, veel gelachen!Zeer goed acteertalent bij alle medewerkers, maar vooral Nel(Marjolein Algera) was geweldig! Moedig om je zo “bloot” te geven.
Wanneer komen ze weer naar Borne? Wij zullen er zeker weer bij zijn!

Geweldige voorstelling en tranen gelachen, vooral Nel (marjolein Algera) was geweldig. Wat een vakvrouw. Wat een moed ook om je zo "bloot" te geven. Een aantel scene's waren zo herkenbaar. Trouwens alle deelnemers waren goed. Goede casting ook. Dus, complimenten. Wanneer komen ze weer in het Kulturhus van Borne? Komen we beslist terug.

Leuker dan Tsjechov. Er is nog maar weinig van Tsjechovs tekst overgebleven maar toch zijn het onmiskenbaar de drie zusters. Dit zijn drie actuele zusjes die zich ontzéttend vervelen en hééél erg smachten naar een ander leven.
Het zijn hele herkenbare zussen die elkaar door en door kennen, die elkaar vliegen afvangen maar er toch door dik en dun voor elkaar zijn.
Grappig en tragisch en alles ziet er ook nog eens prachtig uit.

Ik heb Lear al vaker gezien maar ik heb nu voor het eerst (bijna) gehuild bij de scene waar King Lear zijn dochter onterfd. Rick van Uffelen is zó intens beledigd en verdrietig over het verraad van Cordelia, dat schiet recht naar je hart. Die arme man..
Jammer genoeg eindigt het nogal rommelig, alsof ze er na 3 uur heel hard werken op het toneel opeens geen zin meer in hadden. Vandaar die tomaat. Eva van der Gucht is aandoenlijk als Cordelia en grappig als nar en ze kan erg mooi zingen maar ze schiet af en toe wel een beetje door. Een beetje minder mag wel wat mij betreft.
Maar over het geheel genomen een mooie voorstelling, niet in het minst door de soepele vertaling van Léon van der Sanden.

Beetje bloedeloos en ik weet niet precies waar dat in zit. Want er is emotie genoeg. Misschien omdat die emotie eigenlijk niet in zo´n Grieks stuk zit maar er in de bewerking aan toegevoegd is? Prachtig decor, overweldigend prachtig maar heel onpraktisch. Myranda Jongeling die op haar kont naar beneden glijdt vanaf die ski-schans doet toch afbreuk aan het geheel. Om nog maar te zwijgen van de lelijke schoenen die iedereen aanmoest om niet uit te glijden.
Volgens het programmaboekje heeft Boermans een voorstelling gemaakt over helden en respect maar dat komt niet echt uit de verf. Dat Ajax een held is weet je pas aan het einde, in deze voorstelling is hij eerst een dief, daarna waanzinnig en daarna opstandig.
Er wordt prima geacteerd maar het geheel komt toch niet tot leven. Jammer.

Een ontwapenende one-man show. Art Jan de Vries, afgestudeerde mimer die niet speelt, maar is! Als aanrader in de rails zag ik hem staan (Door Loes Lca) Ontroerend maar ook grappig. Het is geen Paul Haenen, geen Loes Luca, geen Jos Brink maar een mengeling tussen allen. 4 Geweien en ik kijk uit naar zn nieuwe show!

Tarzan, leuke show. Veel spectakel, vooral de eerste helf. Slingerende apen, bungee-jumpende apen en geweldig licht. Het verhaal heeft niet veel om het lijf, maar ja, het is musical, dus dat verwachtte ik al niet. De tweede helft is te lang, veel te veel geklets en te weinig zingen. Jammer. Ook jammer: de slappe muziek van Phil Collins. Deuntjes die zo nikszeggend zijn dat je naar huis gaat zonder enig riedeltje om na te neurien. Dieptepunt en zes geweien waard: Raymond Kurvers als Korchak, de opper-aap type Bokito-met-gevoel. Wat een aanfluiting! Slechte zanger, slechte acteur, vreselijke stem en gemaniereerd als een nicht. En dat komt dan van de toneelschool? Ik denk dat ze daar niet aan hem herinnerd willen worden. Er moet toch wel iets beters voor die omni-potente hoofdrol te vinden zijn dan deze flut-acteur?

Het Thriller Theater is er wederom in geslaagd om een rake, en ditmaal komische, thriller op de planken te brengen: Arsenicum en oude kant. Door het zeer levendige en geestige spel van de acteurs raakt de toeschouwer in een ontspannen toestand en wordt op die manier listig meegevoerd in een sinistere wereld waarin doorlopend de grenzen van afwijkend gedrag en krankzinnigheid met een lach worden verkend.

Er zijn bizarre personages zoals dokter Einstein (heerlijk gebracht door Marnix Kappers) en Brigadier O’Hara (Wouter ten Pas) waarvan het gekke afstraalt, maar ook ogenschijnlijk normale karakters - zoals de twee hoofdpersonen van het stuk: de oudere dames Abby en Martha Brewster - die door hun vanzelfsprekendheid echter het gevaarlijkst in hun gekte zijn.

De actrices Hetty Heyting en Truus te Selle weten op een betoverende manier deze rollen tot leven te brengen. Precies in balans en met een zuivere natuurlijkheid worden de twee oudjes opgevoerd. Ze geloven oprecht met hun duistere vergiftigingspraktijken goede daden te verrichten om zodoende eenzame vrijgezellen uit hun lijden te verlossen. Tegelijk wordt dat idee vakkundig uitgedikt en aangezet, zodat er een grote humoristische ontlading ontstaat. Iets waarmee met name Hetty Heyting, een specialist in het uitbeelden van types, het stuk in deze uitvoering tot hoogtepunten brengt. Haar Abby heeft geen enkel oma Knots-element geabsorbeerd, hetgeen misschien voor de hand had gelegen, en daaruit blijkt de grote acteerkracht van deze actrice. Ze weet steeds weer een karakter een sterke eigenheid mee te geven waardoor haar rollen altijd fris zijn en nieuwsgierig maken.

Met onderlinge toespelingen wekken de oude dames de lach op, als ze weer in het geweer dreigen te komen met potjes en pannetjes soep en vlierbessenwijn. Wie tevens geniaal komisch speelt is Marnix Kappers, ook al vele jaren door de wol geverfd in dit genre. Net als bij de familie Knots speelt hij een kinds personage - volkomen onberekenbaar - op een uiterst serieuze wijze. Naast dokter Einstein, een plastisch chirurg die de slechte broer Jonathan in alles volgt, krijgt Kappers ook nog de ruimte in twee andere rollen: als dominee en adjudant.

Arsenicum en oude kant is een zalig stuk van toneelschrijver Joseph Kesselring, en al bij haar doop in 1941 werd het hilarisch gevonden en liefdevol omarmd door een naar ontspanning snakkend Amerikaans publiek dat haar natie betrokken zag raken bij een oorlog op het oude continent. Nog regelmatig wordt het overal ter wereld op het repertoire gezet, hetgeen het succes van dit blijspel onderstreept. Een filmversie uit 1944 met Cary Grant werd een klassieker.

De plot is zo veelomvattend dat het geen doen is deze samen te vatten. Maar ondanks de vele voorvallen op het toneel oogt alles als een sterk samenhangend geheel en is de rode draad gemakkelijk te volgen en zien we een aantal wendingen van verre aankomen. Dit veroorzaakt voorpret bij de kijker en maakt onder andere die relaxte sfeer in de zaal.

Het Thriller Theater heeft wat mij betreft nu driemaal in de roos geschoten, want alle drie hun producties - sinds de oprichting in 2004 - onderscheidden zich in kwaliteit; zowel in een prachtige speluitvoering alsook schitterende decor- en lichtontwerpen. Niet voor niets worden Jan Klatter (decor), Maarten Verheggen (licht) en Regina Rorije (kostuums) in het voorwoord door producenten Lex Passchier en Rieneke van Nunen geroemd als het visitekaartje van hun theaterbedrijf.

Maar even zozeer mag het succes toegekend worden aan de perfecte en fijnzinnige neus waarmee Het Thriller Theater haar stukken uitzoekt. Driemaal waren het zeer karakteristieke en geslaagde spelen die allen verschillend waren in opzet. Ditmaal stond de humor centraal, de vorige keer het psychologische thrillerelement en de eerste maal het ouderwetse detectivespel.

Deze steeds verschuivende insteek mag, gezien elke geslaagde aanpak, als gedurfd worden beschouwd. Het succes wordt opzij gelegd en er wordt weer iets nieuws geprobeerd. Ook telkens met andere acteurs. Een bijzonder fenomeen daarom, dat Thriller Theater. We mogen hopen dat er nog vele van deze kwaliteitsproducties de komende jaren gemaakt gaan worden.

Mikel Adriaansen

Heel slim en leuk om op deze manier een gratis voorstelling te maken - alvast een gewei waard.
Ook heel grappig om na afloop de namen van alle medewerkenden te noemen en waar ze vandaan kwamen (alle spelers bijv kwamen van Artez, Arnhem, 1 van de sponsors).
Maar het stuk zelf vond ik niet geweldig.
Een paar mensen liepen halverwege weg - ik had de neiging ze te volgen, niet gedaan en maar goed ook, want ik vond het einde ijzersterk.
Maar ik zag geen verhaal, er was geen ontwikkeling, wel veel soundbites en ook goeie aanzetten, maar die werden dan niet vervolgd of uitgewerkt. Wel grappige ideeën, bijv de geldhandelaar die als terrorist uitgedost aan het speculeren is.
Heel prettig om Maria Kraakman en Rick Paul van Mulligen te zien spelen - met name de laatste. Ik had hem van de zomer op de Parade voor het eerst gezien en ook toen maakte hij grote indruk op me.
(Was hij de aanstichter van alles? Ik had die indruk, maar het werd me niet duidelijk).