Na hun voorstelling ‘Afgehaakt/Afgehakt’ over junks/daklozen nu een voorstelling van De Warme Winkel over mensen die alles hebben. Wat valt er nog te willen als je alles hebt? Maakt zoveel geld gelukkig? In een bonte aaneenschakeling van zang, dialogen en monologen proberen de makers een antwoord op deze vraag te vinden. Er viel vooral in het begin veel te lachen. Daarom een gewei voor het bijzonder geslaagde liedje (het zit nu nog in mijn hoofd) en voor de persiflages op de rijke medemens (clichés werden niet vermeden) Gelukkig ontaardde het geheel niet in pure meligheid. Daarom een gewei voor het sterke spel van Vincent Rietveld die aan het slot van het stuk de zaal werkelijk wist te raken met een monoloog die duidelijk liet zien dat geld alleen ook niet gelukkig maakt. Geld biedt geen garantie op medemenselijkheid, vriendschap en liefde met een grote l. Het laatste gewei is voor het grote enthousiasme van de makers die ondanks het feit dat er maar 26 man in de zaal zaten toch ontzettend hun best deden. Deze groep verdient absoluut een groter publiek!

De Meervaart was slecht gevuld en werd geaclamitiseerd door een koelinstallatie. Misschien daardoor maakte het geperformde ritueel van de twee actrices onder het scherm geen indruk. De film - het verhaal werd voornamelijk verteld middels film, nog net geen cinema - bleef hangen op het niveau van een Harry Mulisch puzzel. Een aardige metafysische sensatie, maar wel opgebouwd uit obligate elementen. Het stelde eigenlijk teleur. Jammer. In kleinere zalen schijnt Wayn Traub het veel beter te doen.

Fantastisch energiek die jonge man! Zeer meeslepend hoe Sven van diepe melancholiek naar cheap vegas entertainment kan switchen.
Mooie muziek, prachtige teksten in verschillende talen (het spaans verstond ik niet, maar door voordracht kwam ik een heel eind)
Hopelijk nog vaker hier en in theaters!!

Wat een gemiste kans dat dit niet in het randprogramma van Het Theaterfestival is opgenomen. Of dat dit niet in de Balie staat. Want Eljon staat ergens voor en heeft dat op een slimme en mooie manier verpakt in een hilarische solo. Dit is zeker geen gemakzuchtige satire op van de Ploeg, dit is een combinatie van conference, clownerie, een politiek statement en een bijna klassiek opgebouwde toneelmonoloog. Ook niet meer te zien, dus waar heb ik het nog over?

Waarom zijn dit soort voorstellingen zo weinig in de Hoofdstad te zien. Terwijl Amsterdam vooral terugkijkt (Theaterfestival), kijkt Rotterdam met de Internationale Keuze vooral vooruit: dit is pas belangwekkend, innovatief theater! Dus: vermijd Osdorp (zoals je ‘t hele jaar al doet) en neem de trein naar Rotterdam. Afgelopen vrijdag was daar dus Flicker te zien, van de New Yorkse Big Art Group. Niet meer in Nederland te zien, dus uitwijden heeft niet veel zin. Maar de vorm (een boeiend blijvende combinatie van theater en film) was briljant, slim en doordacht uitgewerkt. Het twee verhalen (die door elkaar gespeeld werden) hadden een hoog B-film-gehalte, maar door de aanpak steeg het hier ver bovenuit. En nu maar hopen dat The Big Art Group nog ‘s terugkomt…

Frank Vercruyssen slaagde erin me drie uur lang aan het denken te zetten. Over blauwe stoelen, over liefde, over humor, over de perfecte partner, over een hond, over politiek en over de zinloosheid en de prijs van een oorlog. Soms waren het eenvoudige, dan weer indringende of moeilijk te beantwoorden vragen… Af en toe schrok ik van mezelf bij de antwoorden die ik bedacht. Iedereen zal dit stuk wel op een eigen manier ervaren, en dat is juist ‘t mooie eraan. Ook zijn prachtige stem ironische toon en soms harde conclusies hebben me aangenaam verrast. Lang geleden theater nog zo intens beleefd ! Een absolute aanrader !!

Prachtige voorstelling van regisseur Timmers met Marrokaanse beroepsacteurs. Motto: ‘less is more’. Geen pretentieuze dikdoenerij, geen kunstmatige schokeffecten, geen ongeloofwaardig emotietheater. De regie geeft alle ruimte aan de acteurs, laat de verbeelding over aan de toeschouwers, pakt je ongemerkt volledig in. Bovendien een verhaal (gebaseerd op roman van Robert Haasnoot) waar zowel om te lachen als om te huiveren valt. De eenvoud zegeviert. Klein, nog op te lossen minpuntje: de boventiteling die af en toe haperde.

Veel bewondering voor de wijze waarop de acteurs tegen het gruweldictaat van de regie op wisten te spelen, vooral Bert Luppes en Fedja van Huêt, maar voor de rest een strontvervelende, banale, langdradige voorstelling met een vals-sentimenteel slotbeeld. Iedereen roept erover, het is dè voorstelling van het afgelopen seizoen. Trap er niet in!

De muziek vond ik heel goed, twee geweien. Er werd ook goed geacteerd, nog een gewei. Het beeld voegde echter niet veel toe, tomaat. Als luisterspel was het zeer geslaagd.

Hartstikke goede solo van Sanne Vogel. Ze switcht heel goed tussen een bitchy middelbare schoolmeisje met zeer herkenbare teksten over bacardi breezers en een veel ingetogener personage (is dit hetzelfde meisje?) dat vissen in haar hoofd heeft die haar steeds lastig vallen en die droomt (of is het echt) over een kind in haar buik. De film over de toekomst met dat kind is een prachtige onderbreking (en ook nog eens heel mooi gemaakt). Alles klopte in deze voorstelling.